ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΤΖΟΚΑ*
Οι καιροί είναι πονηροί... Πονηροί και δύσκολοι. Η πολιτική κατάσταση είναι τόσο ρευστή και τόσο ασαφής, που φαίνεται σαν να έχει χαθεί η μπάλα. Η μνημονιακή κυβέρνηση έχει χάσει την μπάλα και επιδίδεται σε ένα άνευ προηγουμένου κυνήγι μαγισσών προκειμένου να διαφυλάξει τα κεκτημένα βλέπε καρέκλες. Στην προσπάθειά της αυτή επιστρατεύει όλες τις εφεδρείες, από τη Δεξιά ώς και την υποτιθέμενη Αριστερά - εδώ βλέπε Λυκούδης.
Στο ομιχλώδες αυτό τοπίο την περίοδο αυτή λαμβάνουν χώρα και οι εκλογές των συλλογικών οργάνων της Αυτοδιοίκησης, του πάλαι ποτέ ή κατ' ευφημισμό πυλώνα της δημοκρατίας. Οι διαδικασίες αυτές βρίσκονται στη σκιά της δημοσιότητας. Ποιος νοιάζεται θα μου πείτε. Η ομάδα πάσχει... Ή, καλύτερα, το παιχνίδι είναι στημένο. Στις πιο κρίσιμες για τον θεσμό συλλογικές διαδικασίες διαφαίνεται και η παρακμή και η απαξίωση της Αυτοδιοίκησης... Και εκ των οικείων.
Μόνο και μόνο το γεγονός ότι κανείς ή ελάχιστοι παρακολουθούν τις διαδικασίες, μόνο και μόνο το γεγονός ότι υπάρχει μια γενικότερη αδιαφορία, δείχνει ότι η Αυτοδιοίκηση, οι αυτοδιοικητικοί, κατέχονται από κόπωση, έχουν κουραστεί. Δεν πιστεύουν. Πρόσωπα σκυθρωπά, πρόσωπα οργισμένα, πρόσωπα απογοητευμένα, χωρίς πίστη, χωρίς αισιοδοξία, χωρίς όραμα. Κι αναρωτιέται κάποιος: αν οι αιρετοί δεν πιστεύουν στην ανατροπή αυτής της πολιτικής που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο τέλος της, πώς θα πείσουν την κοινωνία;